"365 Pięknych Dni" - Prolog

Oto jest i prolog!

Jednak zanim przeczytacie, musicie wiedzieć, iż autorka tego postu (Leati) z pewnych przyczyn jest teraz nieobecna, wobec czego to ja go udostępniam.

Bez zbędnych przedłużeń, miłego czytania!

◘ ◘ ◘

 



— Proszę przemyśleć jeszcze tą decyzję.
— Ależ pan nic nie rozumie! Ja już to przemyślałam! Mało tych rozmyślań nie przypłaciłam życiem!
      Małżeństwo w średnim wieku siedziało po jednej stronie dębowego stołu. Po drugiej zaś siedział pan w podeszłym wieku. Był niski, miał białe włosy i okulary na nosie. Oparł łokieć na stole i zaczął pocierać kąciki oczu. Już nie pierwszy raz siedzieli przed nim ludzie, którzy chcieli się jak najszybciej wyprowadzić. Spojrzał na mężczyznę z wyraźną prośbą o jakąkolwiek pomoc. Jednak tamten tylko pokręcił głową i rzekł
— Jeżeli moja żona chce się wyprowadzić, to nie zmuszę jej żeby tu została.
Czyli temat zamknięty.
— Dobrze — westchnął właściciel. — Zaraz przyniosę dokumenty i rozwiążemy umowę.
       Przez cały ten czas w kącie pokoju stał chłopak. Niedbale oparł się o niski barek i przerzucał z ręki do ręki kauczukową piłeczkę. Nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Nie dbał o to. Czerwona, kraciasta koszula była zapięta pod samą szyję, a biszkoptowe spodnie zwisały na biodrach, gdzie podtrzymywał je pasek. Starszy pan wrócił, niosąc plik papierów.
— Mogliby państwo podać chociaż powód tej nagłej wyprowadzki?
Kobieta nachyliła się nad stołem i rozejrzała się jakby bała się, że ktoś ją podsłuchuje. W momencie gdy jej wzrok padł na piłeczkę w dłoni chłopaka ten zacisnął na niej pięść. Kobieta chwilę wpatrywała się tępo w tamto miejsce, jednak potem zwróciła wzrok w stronę słuchacza i wygodnie rozsiadła się w fotelu.
— Elżbieto... — zaczął jej mąż.
Jedno spojrzenie wystarczyło by umilkł.
— Wiem, że pan może nie uwierzyć...
— Elżbieto — spróbował ponownie.
— Chcę, Janie, żeby pan właściciel mógł ustrzec kolejnych lokatorów — powiedziała oschle. — Jak już mówiłam, może pan mi nie wierzyć, ale wszystko to prawda. Pierwszych kilka tygodni mieszkało się tu wspaniale — przepiękny, zadbany ogród, stary, mający duszę dom. Jednak zmieniło się to gdy kiedyś przyśniło mi się pewne dziecko — chłopak przy barku drgnął. — Szłam plażą, gdy spostrzegłam jakiegoś chłopca. Wpatrywał się on w morze pustym wzrokiem. Spytałam się go „Na co patrzysz? ”, a on najzwyczajniej w świecie, jakby stwierdzał, że woda jest mokra odpowiedział „ Na życie. Na życie, które jest krótsze niż się pani wydaje, panno Elżbieto. ”. Chciałam zapytać go, skąd zna moje imię, ale on za to powiedział „ Proszę pójść za mną”. Chciałam zaprotestować, ale on już znikał za wydmą. Obruszona, że muszę iść za dzieciakiem, szłam po jego śladach.

Przystanął koło domu identycznego jak ten, w którym jesteśmy. On stanął i powiedział „Piękny jest mój dom, prawda?”, a mnie zatkało. Poza tym spojrzał na mnie tak dziwnie, iż myślałam, że jego wzrok przewierci mnie na wylot! A potem, potem się obudziłam.
Kobieta skończyła i już brała wdech, aby zacząć mówić dalej.
— No dobrze, ale jak to się ma do wyprowadzki — przerwał jej starszy pan.
— Proszę o chwilę cierpliwości, bo nie skończyłam — zerknęła nań wymownym spojrzeniem. — Od tego powiedziałam, że się zaczęło. Później w piwnicy czułam się nieswojo, jakby ktoś mnie obserwował. Na następny dzień telewizor włączał się i gasł, albo śnieżył. Tydzień temu przez pokój przeleciała żółta, mała piłeczka, odbiła się i zniknęła za drzwiami. Dosłownie, bo gdy po nią poszliśmy nie zastaliśmy nawet jej śladu. To przelało czarę.
     Chłopak zacisnął dłoń, na której wylądowała piłeczka ponownie w pięść, po czym odrzucił głowę w tył i zaśmiał się chłodno.
— Dobrze, dokończmy zatem wypełnianie i są państwo wolni.
Chłopak tymczasem schował piłeczkę do kieszeni i poszedł do kuchni, która sąsiadowała z jadalnią. Przeszedł wkoło barku i stanął przed szafką, na której stała srebrna taca. Małżeństwo właśnie wychodziło z jadalni i kierowało się do drzwi wyjściowych. Gdy mężczyzna zamknął z trzaśnięciem drzwi, starszy pan wrócił do jadalni i zapatrzył się na schody prowadzące na piętro. Spojrzał na drzwi prowadzące do piwnicy. Ściągnął okulary, a drugą ręką podrapał się po łysiejącej głowie. Chłopak wziął flamaster z półki i wyjął piłeczkę z kieszeni.
— Cóż, tyś znów nawyczyniał Charles? Przecież to było w miarę miłe małżeństwo. Oj, Charli, Charli. Cóż, ty znów uczynił?
     Chłopak zamachnął się. Piłeczka poszybowała nad barkiem, odbiła się od podłogi i wylądowała u stóp starca. Schylił się po nią, odruchowo kładąc rękę na plecach. Założył okulary i oglądnął piłeczkę. Na drugiej półkuli, mimo słabego światła rzucanego przez żarówki w żyrandolu starzec odczytał jedno słowo „ Sorry ”, napisane markerem. Westchnął. Ten chłopak zawsze będzie go zadziwiał, niezależnie od tego ile lat się z nim mieszkało. Odłożył piłeczkę na stół w jadalni i poszedł na górę.
      Chłopak odprowadził starca wzrokiem. Odepchnął się od szafek i podszedł do stołu. Wziął piłeczkę i zaczął podrzucać ją niedbale jedną ręką. Drugą włożył do kieszeni spodni. Włosy koloru ciemnego blondu w tym świetle wydawały się być brązowe. Jasnozielone oczy skierował na półkę z książkami i różnymi czasopismami. Stary zgar tykał głośno przepełniając ciszę. Przez otwarte okno do domu docierało chłodne, rześkie powietrze wieczoru. Cicho szumiał wiatr. Na jednym z krzeseł leżał gruby biało - czarny kot. Lizał swoją łapę, oczyszczając ją przy tym z resztek zaschniętego błota.

Obdarował chłopaka jednym, krótkim spojrzeniem swoich wściekle żółtych, dumnych oczu. Pomrukiwał jeszcze chwilę cicho, po czym zapadł w błogi sen. Na górze zaszumiała puszczana z prysznica woda. Starzec był w łazience.

      Tik- tak. Tik - tak. Zegar tykał spokojnie niewzruszony niczym. Chłopak nadal podrzucał piłeczkę. Czarny napis rozmazał się i stanowił już tylko niewyraźną plamę.
— Mam ten przywilej wybierania mieszkańców tego domu — powiedział do siebie. — Nadal jestem prawowitym właścicielem. Nadal tu mieszkam — złapał piłeczkę w locie i zacisnął na niej pięść, aż zbielały mu palce, a usta zacisnął w wąską kreskę. — Bez względu na to czy jestem żywy, czy martwy.
Odwrócił się na pięcie i pomaszerował do swojego pokoju – jedynego miejsca niezmienionego przez te trzydzieści lat od kiedy jego dusza odłączyła się od ciała.