"365 Pięknych Dni" - Rozdział I

Hello!

Witajcie. Jestem Leati i w ramach rekompensaty za moja poprzednią nieobecność, wrzucam pierwszy rozdział "365 Pięknych Dni". Bez niepotrzebnego przedłużania, życzę miłego czytania. :)

♪  ♪  ♪

Dzień pierwszy

    Niech, cholera, to stare próchno w końcu siądzie na swojej szanownej!

    Drażnił mnie już tym swoim chodzeniem. Z kuchni do pokoju, później do jadalni i tak dalej. Rozwolnienie ma czy co? Gdybym nie przesiał swojej piłki, już dawno by dostał w głowę. Nie mogłem już na niego patrzeć. Wyglądał jakby się czegoś spodziewał. Szczerze, to mnie to nie obchodziło. Postanowiłem wyjść na zewnątrz.

    Przeszedłem prze drzwi i rozejrzałem się po ogrodzie. Kamienista ścieżka okalała ogromny skalniak. Nie był wysoki, ale szeroki. Prowadziła ona od bramy wjazdowej do garażu. Rzuciłem przelotne spojrzenie na nasz taras. Sfinks leżał wyciągnięty na ławce po prawej stronie. Pod dachem wisiały skrzynki z kwiatami. Zwisały dostojnie aż na barierkę. Zszedłem po schodach na ścieżkę.

    Przechadzałem się po naszym sadzie dobrych kilkanaście minut, gdy usłyszałem nadjeżdżający samochód. Dziwne, nie zauważyłem żeby Michel wyjeżdżał. Zaciekawiony poczłapałem przed dom. Moim oczom ukazał się pokaźnych rozmiarów samochód z pięcioma drzwiami. Czarne BMW. Pewnie nowi lokatorzy. Ciekawe ile wytrzymają?

   Wszedłem śmiało do domu. W jadalni Michel podawał młodemu małżeństwu umowę do podpisania. W kącie pokoju zauważyłem walizki, więc zamierzali się jeszcze dziś wprowadzić. Usiadłem na jednym z obrotowych krzeseł przy barku i zacząłem się przysłuchiwać.

 — Spadł pan nam z nieba! — mówiła uradowana kobieta. 

— Ja tylko szukam lokatorów, ponieważ mam sentyment do tego domu — Och, nie schlebiaj mi, Michelu! —  ale nie mam wystarczająco dużo pieniędzy aby stał pusty.

— Rozumiemy to doskonale, ale i tak bardzo panu dziękujemy, że pan nas tak szybko może zakwaterować! —  powiedział mężczyzna.

    Dokończyli jakieś bazgroły i oddali właścicielowi naszego domu. Szczerze całkiem miłe wydało mi się to małżeństwo. Młoda para, chcąca poznać smak przygody. Może nie będzie tak źle? Chociaż zaciekawiła mnie ilość pakunków. Pięć obszernych pudeł i trzy walizki. Nie przesadzają? Trochę dużo ubrań, a pewnie drugie tyle jest w samochodzie. Jednak wyjaśniałby to fakt, że mają...

— Mamo, mogę zobaczyć swój pokój? — powiedziała mała.

    Tak, nie zauważyłem jej wcześniej. Siedziała wciśnięta między mamę a ojca. Brązowe, lekko kręcone włosy opadały na oczy koloru nieba. Okrągłą buźkę zwróciła w stronę mamy. Z przejęciem czekała na odpowiedź swojej rodzicielki.

— Jasne, biegnij zająć jakiś pokój — powiedziała i pocałowała małą w czubek głowy.

    Pełne usteczka małej rozszerzyły się w szczerym uśmiechu. Na policzkach powstały dołeczki. Śmiały się też jej duże, okrągłe oczy. Mała wstała i obeszła krzesło. Z radością pobiegła po schodach na piętro. Muszę to przyznać – była rozkoszna. Miała na oko sześć, siedem lat. Była ubrana w dżinsową sukienkę z krótkim rękawkiem. Na nóżkach miała wygodne sandałki.

    Wstałem trochę zły, że będę musiał znosić małolatę w domu, ale może będzie jakaś frajda ze straszenia jej? Chyba, że jest jedną z tych, co to demona w szafie by się nie wystraszyła. Z takimi to nudno jest. Osobiście wolę jak krzyczą i wołają rodziców. Czasami jest to lepsze od najlepszego kabaretu puszczanego w TV. Jednak niestety takie komedie bardzo szybko kończą się przeprowadzką i jestem łajany przez Michela. Chociaż ostatnio mi się upiekło.

    Wchodząc na piętro zobaczyłem pootwierane wszystkie drzwi, prócz garderoby i łazienki. Mała z radosnymi okrzykami latała między wszystkimi czterema pokojami. Stanęła na chwilę na środku korytarza i uważnie się przyglądnęła wszystkim drzwiom. Jednym z tamtych pokoi był mój – niezmieniony od trzydziestu lat. Mała teatralnie przyłożyła palec do brody i udawała, że się zastanawia, który pokój wybrać. Po chwili wpadła na pomysł i zaczęła zamykać po kolei drzwi.

 — Ten nie, bo ma brzydkie drzwi, Ten nie, bo ma za duże łóżko. Ten też nie, bo ma brzydkie obrazy — mówiła do siebie.

    Zatrzymała się przy moim – właściwie już nie – pokoju. Uradowana przekroczyła pewnym krokiem próg. Stanęła i rozejrzała się bacznie wśród czterech ścian. Spoważniała i usiadła na łóżku. Staromodna komoda, dębowy stolik, szafa, lustro. Dopełnieniem tego wszystkiego było duże, ale nie za duże łóżko na przeciwko drzwi. Na ścianach przyklejona była jeszcze tapeta w różne wzory. Myślałem, że takie maluchy wolą różowe ściany w jednorożce i tak dalej. Chyba chybiłem co do tej.

— Sena? Sena, gdzie jesteś? — usłyszeliśmy wołanie ze szczytu schodów.

— Tu mamo! — dziewczynka zerwała się na równe nogi.

— Widzę, że w tym pokoju będzie trzeba dużo pozmieniać — powiedziała wchodząc.

    Pozmieniać? Pozmieniać?! Palcem tan pokój tkniecie, a wylecicie z tego domu szybciej niż powiecie „duch”. Pokój był zadbany przez Michela i niezmieniony przez ponad trzydzieści lat! Albo bierzecie dom wraz z pakietem „odwalcie się od tego pokoju”, albo posiwiejecie ze strachu!

— Nie! Mamo, nie chcę! — przeraziła się mała.

— Co się stało, kochanie?

— Ten pokój taki mi się podoba! — grzeczna dziewczynka.

— Dobrze, może taki zostać. Jednak czy jesteś tego pewna?

— Tak — odparła twardo.

— Wiesz, że mamy wystarczająco dużo pieniążków, aby zrobić twój wymarzony pokój. Oczywiście musi się zgodzić też pan Michel.

— Mamusiu, ten pokój mi się podoba taki jaki jest.

    Coś czułem, że ta mała będzie naprawdę dobra. Jest inna niż większość dziewczynek w jej wieku. Ona bardziej by chciała zostać wojowniczką, czy odkrywcą niż księżniczką w wielkim zamku. Popatrzyła ciepło na mamę i uśmiechnęła się po swojemu. Był to najbardziej rozczulający uśmiech jaki w życiu widziałem. I po życiu też. Mała powoli wspięła się na paluszki i rozchyliła ramiona dając do zrozumienia, że chce być podniesiona. Młoda mama wzięła córkę w objęcia i ucałowała w policzek.

— A teraz może pójdziemy po twoją walizkę i ciuszki? — spytała się.

— Tak! — błysk w oczach małej dał do zrozumienia, że lubi swoją garderobę.

    Zszedłem za nimi po schodach. Oparłem się niedbale o barierkę schodów. Przyglądałem się w zamyśleniu jak rozdzielają walizki i przynoszą kolejne. Mała siedziała na jednym z obrotowych stołków przy barku. Wesoło machała nóżkami w powietrzu. Przyglądała się wymianie zdań nowych lokatorów z właścicielem. W pewnym momencie spojrzała w miejsce gdzie stałem. Z zainteresowaniem wpatrywała się... we mnie? Stanąłem jak wryty. Czyżby mnie widziała? Przecież to nie możliwe. Wyrzuciłem już stąd babę, która podawała się za bezbłędne medium. Okazało się, że nawet nie umiała ustalić mojej płci. Nazwała mnie dziewczynką o imieniu Tris. Cudnie, co nie?

    Mała zsunęła się z siedzenia i podeszła do schodów. W pierwszym odruchu, odskoczyłem jak oparzony. Jednak okazało się, że mała zamiast widzieć mnie, znalazła moją piłkę, wetkniętą między schody. Odetchnąłem z ulgą. Co to byłaby za zabawa gdyby mnie widziała? Wzięła piłeczkę do ręki, przelotnie rzuciła przez ramię „Idę do pokoju” i pobiegła na górę.

    Z braku innego zajęcia oraz z chęci odzyskania piłeczki poszedłem za nią. Weszła do pokoju, położyła się na łóżku i zaczęła oglądać piłeczkę. W końcu rzuciła nią w lustro. Przerażony, że rozbije rodzinną pamiątkę rzuciłem się na piłkę. Złapałem ją w locie tuż przed lustrem. Gdy zacisnąłem na niej dłoń stała się niewidzialna, tak jak ja. Mała wyraźnie uradowana uśmiechnęła się w stronę, gdzie zniknęła piłeczka. Właśnie zdałem sobie sprawę z podstępu jakiego użyła. Smarkata była mądrzejsza niż myślałem!

— Markus! Wiedziałam, że przyjedziesz za nami! — powiedziała półgłosem.

— Hę? Markus? — zapytałem.

    Gdy już to powiedziałem, trzasnąłem się otwartą ręką w czoło. Na szczęście nie mogłem wydać żadnego dźwięku słyszalnego dla człowieka. Mała miała wymyślonego przyjaciela. Tak, jednak w tym jedynym była podobna do swoich rówieśników. Za drzwiami usłyszałem tubalny śmiech Michela. Zacisnąłem rękę na piłce, aż zbielały mi kłykcie. Starszy pan wszedł do pokoju.

— Z czego się pan śmiał? — zapytała wyraźnie zaciekawiona.

— Przyszedłem zobaczyć co tu robisz i czy niczego nie potrzebujesz. Poza tym mama kazała ci iść spać. Sama jeszcze będzie robić na dole porządki.

— Ale z czego się pan śmiał — nie ustąpiła.

— Jak chcesz się dowiedzieć idź z mamą do łazienki, umyj się, przebierz w piżamkę i ci opowiem. Dobrze?

— Ale mama przyjdzie mnie pocałować na dobranoc?

— Jasne. A teraz biegnij.

    Starszy pan wziął wesołą dziewczynkę pod pachy i postawił na podłodze. Mała z uśmiechem na ustach wyszła z pokoju i słychać było jak rozmawia z mamą. Zaraz potem skrzypnęły drzwi łazienki. Dopiero teraz spojrzałem za okno. Było już ciemno i można było liczyć gwiazdy. Dziwnie, szybko minął ten dzień. Może to i lepiej?

    Spojrzałem z wrogością na Michela. Jak zamierza powiedzieć małej o mnie, to musimy to najpierw skonsultować. Tylko jak się porozumieć? Wątpię, abym znalazł tu kartkę i długopis. Rozglądnąłem się po pokoju. Lustro. Oczywiście. Podszedłem do tafli zasłaniającej jedną trzecią mniejszej ściany. Otworzyłem szeroko usta i wypuściłem powietrze. Uda się czy nie? Na szczęście podgrzane cząsteczki powietrza osiadły na szkle. Napisałem swoimi zawijasami „Czego?”. Nie musiałem się odwracać, bo widziałem starca w lustrze. Natychmiast spoważniał i wycelował wzrok w lustro z bogatymi zdobieniami.

— Nie lepiej im powiedzieć? Przecież, to najmilsza rodzina, która tu mieszkała. Daj im szansę.

    Spojrzał w lustro błagalnie. Miał rację, musiałem mu to przyznać. Ciekawe, czy jeżeli się dowiedzą o mnie, to uciekną w popłochu? Niech już im powie. Co ma być, to będzie. Odwróciłem się w stronę starca, który wpatrywał się w okno. Dlaczego ja jestem mu zawsze posłuszny? Jakby chciał mógłby owinąć mnie sobie wokół palca. „Dobra.”. Napisałem i przysiadłem na krześle przy stoliku. Wlepiłem niewidzący wzrok gdzieś za głową Michela.

    Słyszałem jak szumi woda w łazience. Na dole krzątał się jeszcze ojciec małej. Starzec mówił coś do mnie, ale równie dobrze mógłby mówić do ściany. Chociaż nie, ona zrozumiałaby więcej niż ja. Zamknąłem oczy. Dobrze, że nie muszę spać, bo późna pora i monotonny szum wody uśpiłby mnie na dobre. Oczywiście nie znaczy to, że nie mogę zasnąć. Jednak nic mi się nie będzie śniło. Nie potrzebuję snu, ale zwykle gdy nie ma nic do roboty mogę zasnąć. Przynajmniej czas szybciej mija.

    Na korytarzu zaskrzypiały drzwi. Po chwili mała stała już w szlafroku i piżamie w drzwiach. Uśmiechnięta od ucha do ucha, podbiegła do łóżka i wskoczyła pod kołdrę. Niechętnie wstałem z mojego ulubionego krzesła i spojrzałem na Michela spode łba.

— Opowiesz? Opowiesz? Dziadku, proszę! — nalegała.

    Dziadku? To chyba nie jest jej dziadek, co nie?

— Od kiedy mówisz do mnie dziadku? — Miałem rację.

— Nie mogę? Nigdy nie miałam dziadka. Pomyślałam, że mogę cię nazywać dziadkiem. Mogę?

— Tak, kochanie — powiedział czule, jak do prawdziwej wnuczki.

— To opowiesz? — zaczynała się niecierpliwić.

— Nazwałaś go Markusem prawda?

— Tak. To mój przyjaciel. Bałam się, że zostanie w tamtym domku, dlatego bardzo się zasmuciłam. Jest moim najlepszym przyjacielem!

— Tylko, że to nie jest Markus, ale Charles. Jest czymś w rodzaju dobrego duszka tego domu.

    Dobrego?! Kto tu wyrzuca lokatorów? Co do ducha się zgodzę, chociaż powinien mnie nazwać przynajmniej złym. Jak nie demonem. Ale dziś jestem w dobrym humorze, więc udam, że nie słyszałem.

— Jest tu bardzo długo i można powiedzieć, że chroni nas. Ale nie lubi jak w jego pokoju się coś zmienia – pogładził małą po włoskach. — Mam nadzieję, że cię polubi. Tylko pamiętaj żeby nic tu nie zmieniać. Nie chciałabyś innego pokoju? Takiego z ładnym biurkiem i ogromnym lustrem?

— Nie. Ten jest ładny. Jest taki... Taki... — nie mogła znaleźć słowa.

— Czujesz się tu bezpiecznie, prawda?

— Bezpiecznie? Jest tu ciepło i miło.

    Jakby na potwierdzenie tych słów zagrzebała się bardziej w kołdrze. Pokoju rzeczywiście nie pozwalam zmieniać. Chociaż poszedłem na kompromis i wymieniliśmy moje stare łóżko na trochę nowsze, ale robione w starym stylu.

— Dobrze idź już spać. Jest późno.

— Dlaczego? Nie chcę spać! — niestety, mimowolnie ziewnęła.

— Słońce, idź spać. Jutro oprowadzę cię po ogrodzie dobrze?

— No dobrze...

— Dobranoc.

— Dobranoc, dziadku.

    Starzec ucałował małą w głowę i wyszedł na korytarz. Stałem jeszcze chwilę wpatrując się w małą. Byłem zły na starca, że nazwał mnie najpierw dobrym duchem, a potem powiedział, że ich chronię! Wolne żarty. Miałem tego dość. Spojrzałem ostatni raz spode łba na dziewczynkę i przeszedłem przez drzwi.