Cykl Utraconej Wiary: Tom I Utrata – Prolog

Ciaossu, Wszystkim!

Oto prolog nowej serii opowiadań, nazywa się Cykl Utraconej Wiary i będzie liczył aż 4 tomy, co oznacza, że tak łatwo się od niego nie uwolnicie.

Z góry przepraszamy za wszystkie niedociągnięcia i braki akapitów, tekst jest w całości niebetowany i czasami myślę, że również pisany na kacu. W każdym razie obie jesteśmy za niego odpowiedzialne oraz jest możliwość, iż przesadziłyśmy z pompatycznością, ale zostawmy ten temat ogrodnikom.

Mamy nadzieję, że prolog się spodoba i zachęci Was do dalszej lektury. :)

 

◘ ◘ ◘

 

 

Od zarania dziejów każdy żywot porusza się w rytm jednej, niepisanej zasady: „Aby móc coś zacząć, coś inne zakończyć się musi.” Tak było i jest nadal, każdy etap kończy i poczyna się na czymś. Ludność zamieszkująca Venter również o tym wiedziała. Nie kolidowało to jednak z inną zasadą, równie, o ile nie bardziej, ważną co poprzednia. „Żywot ludzki jest splotem decyzji Boskich, a los nasz zależny jest od jedynej Pani, córy Boskiej, Sunadi, co swą stopą stalowe demony przygniotła, czyniąc ludzkość wolną.”

Jednakowoż sypać świat się począł, gdy dnia pewnego, jarzącego się blaskiem porannym, dzień spowiła ciemność nagła. Och, tak, pamiętam ten dzień jakoby się to wszystko wczoraj zdarzyło lecz prawdą jest, iż od dnia tego wiele dekad umknęło.

Kazus ten początek swój ma nad samym środkiem Ismeii, stolicy krainy Venter. Azali dziwne to zdarzenie niewątpliwie, albowiem w sam środek poranka na nieboskłon wdarło się ciemne niczym smoła koło i przysłoniło słońce. I ciemność ostra swą czernią świat oblała i chaos zapanował.

Sporym zaskoczeniem i paniką wykazali się moi pobratymcy. Jednakowoż następstwa tego były gorsze niźli cośkolwiek wcześniej.

Koło w jednej sigmie na w kulę się zmieniło i przybliżać do gruntu poczęło, raz po raz bardziej i bardziej. Gdy mroczna kula zawisła nad miastem, na nieboskłonie tarcza słoneczna odkryta pozostawała. Tylko jasność dziwna zalała ów miasto, Ismei. I znów zabieg ten powtórzył się raz jeszcze, tym razem jednakowoż do ciemnej kuli jasna dołączyła.

Gdy stały już na jednej wysokości i w jednym miejscu, nagle przeciwieństwa się zmieszały. Ludzkie oko, zbyt słabe by dojrzeć ów wariacje, odgadnąć w stanie nie było czy widzi ów światło, czy ciemność nieuchwytną. I w ten czas wszyscy osadnicy przyglądać się temu poczęli, a zachwytom ze strachem zmieszanym końca nie było. Na próżno jednak wypatrywali, albowiem dojrzeć niczego nie dostrzegli. Do czasu – ni mniej, ni więcej czasu potrzeba było by obie kule zniknęły tak szybko, jak tylko zawisły na niebie.

Na ich miejsce zaś wstąpiły dwie bliźniacze, niczym krople wody, a równocześnie kompletnie różne niewiasty. Każda z nich zawisła dwie stopy nad gruntem, z rękoma rozłożonymi w zapraszającym geście. Z lekko rozchylonych ust obu niewiast wydobywała się cicha lecz pomimo ogólnego zgiełku doskonale słyszalna melodia, dźwięcząca w uszach niczym miliony dzwoneczków. Otumaniająca, słodka pieśń, która niepostrzeżenie wbija się w świadomość i niczym wyryta sztyletem zostaje tam już na wieki, wciągając w odmęty swej czarowności.

Jakże wielkie było me zdziwienie, jakożem jeden wykpił się spod czaru dwóch wiedźm. [Bo innej możliwości nie brałem pod uwagę, toż to wiedźmy piekielne być musiały.] I w istocie, przyglądając się swym pobratymcom wydawali się oni w amoku być jakimś. Nerwowe drganie przeszło przez tłum mieszczan, następstwem tego niektóre odważniejsze chłystki poczęły wyciągać ręce w stronę to jednej, to drugiej panny, a oczy ich przyćmione, jakoby mgłą zaszły.

I wtem dwie niewiasty oczy swe wytrzeszczyły, porażając mię ich blaskiem. Istotnie ów oczy miotały błękitnymi promieniami. Niewiasty przechyliły głowy, taksując tłum wzrokiem. Poszedłem za ich przykładem i również im się przyjrzałem.

Obie były nieporównywalnie piękne, jakoby światłość i ciemność ludzką formę przybrały. Jedna długie, jasne, niemal białe włosy posiadała, poskręcane na końcach, natomiast twarz jej przyozdobiona była w runiczne symbole, które kolorem na myśl fiołki przywodziły, wyraźnie odcinające się na bladej niczym mleko cerze. Druga natomiast różniła się od poprzedniczki jedynie kolorami. Jej krucze włosy w luźny warkocz opadały swobodnie na ramię. Cera jej była w niezmiernie dziwnym odcieniu szarości, wpadającej w intensywny błękit, a twarz niemal identyczna w rysach, co ta należąca do bliźniaczki ozdobiona została w krwisto czerwone runy.

Same niewiasty nie miały na sobie nic, poza ciemnymi pelerynami, zapiętymi tak, alby nie widać było intymności, natomiast na ich nadgarstkach brzęczały złote bransolety.

Mimo, iż obydwie mogłyby swą urodą zesłać nie jednego mężczyznę do Gefernum*, miały coś odpychającego w swej aurze. Coś, co nakazywało trzymać się jak najdalej. Ludność wokół mnie jednakże zdawała się tego nie zauważać. Przez tłum gapiów przebiły się iście oburzające słowa. „Boginie? Jakie boginie?! Czy oni już całkowicie zapomnieli w kogo wierzą?! Czy te wszystkie lata wiary w Jedną, Jedyną Sunadi zeszły na psy?”

I wtedy stało się coś okropnego, coś co zaważyło na losach całej krainy Venter. Fałszywe boginki przemówiły. Był to znak, iż najwyższy czas by czmychnąć z placu głównego. I to jak najprędzej. Gdy oddalałem się z miejsca tych herezji usłyszałem coś, co zmroziło mą krew, aż do kości. Wtedy jednakże byłem przekonany, iż są to najzwyklejsze pomówienia, że wszystko niebawem wróci do ustalonych norm. Przecież one nie mogły tego zrobić. Nawet nie wiedziałem jak się wtedy myliłem.

Zapytacie pewnie kim jestem? Nikim szczególnym, zwykłym chłopiną, który miał to szczęście dożyć do dziś, choć w ten czas nie jestem już pewien czy to aby na pewno szczęście. Może to zemsta Bogini Sunadi? W życiu mam tylko jeden cel – przedstawić upadek ludzkości, najlepiej jak tylko umiem.

„Teraz już wiem – pomyliłem się.

One mogły to zrobić.

I zrobiły”

 

 

◘ ◘ ◘

 

* Odpowiednik naszego piekła.